.ಪ್ರಮೀತ್ ರಾಜ್ ಕಟ್ಟತ್ತಾರ್
ಇದೊಂದು ಬಹಳ ವಿಶೇಷ ಲೇಖನ. ಯಾಕೆ ಅಂತ ಮುಂದೆ ಓದುತ್ತಾ ಹೋಗಿ ನಿಮಗೆ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಇದನ್ನು ಓದಿದ ನಂತರ ನಿಮಗೆ ನೀವೇ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುತ್ತೀರಿ ಅಥವಾ ನಾವು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಮರೆತಿದ್ದೇವೆಯೋ ಎಂದು ಅನ್ನಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ.
ಸ್ನೇಹಿತರೇ ಇಂದು ಕಾಲ ಹೇಗೆಂದರೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ದುಡ್ಡು ಬಂದಾಗ ತನಗೆ ಬೇಕಾದವರನ್ನೇ ಮರೆತು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಗೋಸ್ಕರ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಸಾಕಿದ ಹೆತ್ತವರನ್ನ ವಿರೋದಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಆಸ್ತಿ ಪಾಸ್ತಿಗೋಸ್ಕರ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಕುಸ್ತಿ ಗಲಾಟೆ ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬೆಳೆದ ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರನ್ನ ದೂರ ಮಾಡಿಬಿಡುವ ಅಥವಾ ಕೊಂದು ಬಿಡುವ ಕಾಲ ಇದು. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಇಲ್ಲೊಬ್ಬ ಕಲಿಯುಗದ ಶ್ರವಣಕುಮಾರನ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನೀವು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು.
ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಹೇಳ ಹೊರಟಿರುವ ಕಥೆ ಒಬ್ಬ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಆಕೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಗನದ್ದು. ಹೌದು ಸ್ನೇಹಿತರೇ ಎಲ್ಲರೂ ತನ್ನ ಪ್ರಿಯತಮೆಯ ಜತೆ ದೇಶ ವಿದೇಶ ಸುತ್ತೋಕೆ ಹೊರಟರೇ ಇಲ್ಲೊಬ್ಬ ತ್ರಿಶೂರ್ ನ ಶರತ್ ಕೃಷ್ಣನ್ ಎಂಬವರು ತನ್ನ ತಾಯಿ ಗೀತಾ ರಾಮಚಂದ್ರನ್ ಜೊತೆ ದೇಶ ಸುತ್ತೋಕೆ ಹೊರಟು ನಿಂತವರು. ಇದು ಎರಡು ವರ್ಷ ಹಳೆಯದಾದರೂ ಹೊಸತನಕ್ಕೆ ನಾಂದಿ ಹಾಡಬಲ್ಲುದು.
ಒಂದು ದಿನ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಶರತ್ ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಕಾಶಿಯಲ್ಲಿ ಘಾಟ್ ನಲ್ಲಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಶಾಂತವಾದ ಸಂಜೆ, ಸ್ತುತಿಗೀತೆಗಳು ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿದ್ದವು ಮತ್ತು ಅವನು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದನು, ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನುಕರಿಸಿದನು. ಅವನು ಕಣ್ಣು ತೆರೆದಾಗ ಅದು ತ್ರಿಶೂರ್‌ನ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಇದು ಕನಸು ಎಂದು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಶರತ್‌ಗೆ ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳು ಬೇಕಾದವು. “ಅದು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಪರಿಮಳದ ಘಾಟ್ ಅನ್ನು ಸಹ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲೆ. ಅದು ಹೇಗೆ ಕನಸಾಗಿರಬಹುದು” ಶರತ್ ನಿರಾಶೆಯನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತು ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಅವರು ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಅವರು ತಮ್ಮ ಲ್ಯಾಪ್‌ಟಾಪ್ ಆನ್ ಮಾಡಿ ವಾರಣಾಸಿಗೆ ಎರಡು ಏರ್ ಟಿಕೆಟ್ ನ್ನು ಕಾಯ್ದಿರಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಂತರ ನೇರವಾಗಿ ಅಡುಗೆ ಕೋನೆಗೆ ಬಂದ ಅವರು, “ಅಮ್ಮಾ, ನಾನು ವಿಮಾನ ಟಿಕೆಟ್ ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿದ್ದೇನೆ; ಈಗಲೇ ಹೊರಡು! ”
ಅವರ ತಾಯಿ ಗೀತಾ ರಾಮಚಂದ್ರನ್ ಒಮ್ಮೆಲೆ ಅವಕ್ಕಾದರು. ಅವರು ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂಜರಿದರು. ಅವಳು ಶರತ್ ನ ಈ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ವಿರೋದಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ಅವನು ಅಚಲ. ಹಿಡಿದ ಹಟ ಬಿಡುವವನಲ್ಲ. ಮತ್ತು ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ, ಅವರು ಕೊಚ್ಚಿ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದರು, ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಸಾಕಾಗುವಷ್ಟು ಬಟ್ಟೆ ಹೊಂದಿರುವ ಚೀಲವನ್ನು ಜೊತೆಗಿತ್ತು. “ನಾವು ವಿಮಾನ ಹತ್ತಿದೆವು, ಮತ್ತು ಸಂಜೆ 7 ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ವಾರಣಾಸಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದೆವು. ಹೊಸದಾಗಿ, ನಾವು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡಂತೆ ಅಮ್ಮನ ಕೈಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಘಟ್ಟಗಳ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ನಡೆದಿದ್ದೇವೆ. ” ಎಂದು ಶರತ್ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೆ ಗೀತಾ ರಿಗೆ ಈ ಆಶ್ಚರ್ಯಗಳು ಹೊಸತೇನಲ್ಲ; ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಗ ಯಾವಾಗಲೂ ತನ್ನ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ ಜಗತ್ತನ್ನು ಸುತ್ತಲೂ ಚುರುಕಾದ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಹೊರಟು ನಿಲ್ಲುತ್ತಾನೆ. ಗೀತಾ ಕೂಡ ಇದನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಒಟ್ಟಿಗೆ, ಈ ಜೋಡಿ ಸುಮಾರು ಮೂರು ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಪ್ರವಾಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ. “ಮೊದಲ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂಬೈಗೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ನಾವು ನಾಸಿಕ್, ಶಿರಡಿ ಮತ್ತು ಅಜಂತಾ-ಎಲ್ಲೋರಾ ಗುಹೆಗಳಿಗೆ ಹೋದೆವು. ಈ ಪ್ರವಾಸಕ್ಕೆ 11 ದಿನಗಳು ಬೇಕಾಯಿತು ”ಎಂದು 60 ವರ್ಷದ ಗೀತಾ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ಅಂದಿನಿಂದ ತನ್ನ ಮಗನೊಂದಿಗೆ ದೆಹಲಿ, ಅಮೃತಸರ, ವಾಗಾ ಗಡಿ, ಟಿಬೆಟ್, ನೇಪಾಳ ಮತ್ತು ಮೌಂಟ್ ಎವರೆಸ್ಟ್ ಗೆ ತೆರಳಿದ್ದರು.
ಒಬ್ಬ ಉದ್ಯಮಿಯಾದ ಶರತ್ ರವರು ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ಭಾಗವಾಗಿ ಮತ್ತು ದೃಶ್ಯವೀಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದ್ದರು. ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಪ್ರಯಾಣಗಳು ಅತಿರಪ್ಪಿಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಪೀಚಿ ಅಣೆಕಟ್ಟು, ಬಂಕಿಂಗ್ ಸ್ಕೂಲ್ ಗೆ, ತದನಂತರ ಅವನು ಬೆಳೆದಂತೆ, ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಬೈಕು ಸವಾರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು .
“ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ದೃಶ್ಯ ಮತ್ತು ಹೊಸ ಅನುಭವಗಳ ಆನಂದ ನಾನು ಅಮ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸಿದ್ದೆ ಮತ್ತು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಬರುತ್ತೀರಾ ಎಂದು ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಕೇಳಿದೆ. ಅಮ್ಮ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿರುವುದರಿಂದ ನೆರೆಹೊರೆಯಲ್ಲಿ ದೇವಾಲಯಗಳು ಇರುವುದರಿಂದ ಮನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಮೊದಲು ಅವಳನ್ನು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಬರಲು ಒತ್ತಾಯಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆ ನಾವು ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಾಗ, ಅವಳು ಉನ್ನತ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆ” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಶರತ್ ನಗುತ್ತಾರೆ. ಗೀತಾ ಕೂಡ ನಗುತ್ತಾರೆ, “ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಏನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ನನ್ನ ವಯಸ್ಸು 60, ಮಧುಮೇಹವೂ ಇದ್ದು ಈ ಇಳಿ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡಬಹುದು ಎಂದು ಆಶಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ ನಾನು ತುಂಬಾ ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದೇನೆ ಮತ್ತು ಮುಂದಿನ ಪ್ರಯಾಣದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಆಯುಷ್ಯ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಬೇಕೆಂದು ದೇವರಲ್ಲಿ ಈಗ ನನ್ನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ”.
ಕೈಲಾಸ ಪ್ರವಾಸವು ಇವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಮರೆಯಲಾಗದ ಪ್ರವಾಸ ಎಂದು ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋದ ಗೀತಾ, ಪರ್ವತದ ಮುಂದೆ ಶರತ್ ಕುರ್ಚಿಯನ್ನು ಇರಿಸಿ ಆ ದೈತ್ಯ ಪರ್ವತವನ್ನು ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. “ಈಗಲೂ, ನಾನು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದರೆ, ನಾನು ಹಿಂದೆ ನೋಡಿದಂತೆಯೇ ಪರ್ವತಗಳನ್ನು ನೋಡಬಹುದು” ಎಂದು ಗೀತಾ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ ಶರತ್ ಎಂಟು ಆಸನಗಳ ವಿಮಾನವನ್ನು ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿ ತಾಯಿಯನ್ನು ಎವರೆಸ್ಟ್ ಶಿಖರಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದಿದ್ದರು. ಅದು ಶ್ರೇಣಿಗಳ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇಳಿಯಿತು. “ಎವರೆಸ್ಟ್ ನ ದೃಶ್ಯ ಯಾರೂ ಮರೆಯಲಾಗದ್ದು. ನಾವೂ ಬೆರಗಾದೆವು. ಇದನ್ನು ಪದಗಳಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಲಸಾದ್ಯ ” ಎಂದು ತನ್ನ ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತನ್ನ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವುದನ್ನು ಆನಂದಿಸಿದ ಶರತ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ತಾಯಿ-ಮಗನ ಜೋಡಿಯ ಪ್ರಯಾಣವು ವಾರಣಾಸಿಗೂ ಹೋಗಿತ್ತು. ಅದು ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲದ ಪ್ರವಾಸ ಆಗಬೇಕಿತ್ತು, ಆದರೆ 11 ನೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು. “ನಾವು ದೆಹಲಿಯಿಂದ ವಿಮಾನವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಯೋಜಿಸಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ನಂತರ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು. ಶಿಮ್ಲಾ ತಲುಪಿದೆವು” ಎಂದು ಶರತ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ,
“ಶಿಮ್ಲಾದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಮಣಿಕರಣ್ ನಂತಹ ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ್ದೇವೆ, ಅಲ್ಲಿ ಹಿಮದಿಂದ ಆವೃತವಾದ ಪರ್ವತಗಳು ಬಿಸಿ ಗುಹೆಗಳಾಗಿದ್ದು, ಅಲ್ಲಿ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಸಹ 170 ಡಿಗ್ರಿ ಸೆಲ್ಸಿಯಸ್ನಲ್ಲಿ ನೀರು ಕುದಿಯುತ್ತದೆ. ಪುರಾಣವೆಂದರೆ ಶಿವನು ಧ್ಯಾನ ಮಾಡಿದ ಸ್ಥಳ ಇದು, ”ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ಅದರ ನಂತರ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಪಡೆದ 500 ಸಿಸಿ ಬುಲೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಮನಾಲಿಗೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡಲು ಇವರಿಬ್ಬರು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದಾರೆ – ಮಗ ಚರ್ಮದ ಜಾಕೆಟ್ ಮತ್ತು ತಾಯಿ, ಸೀರೆ! “ನಾವು ರೋಹ್ಟಾಂಗ್ ಪಾಸ್ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆವು. ಇದು ನಮ್ಮ ಭಾವಪರವಶ ಸವಾರಿ ಏಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಕಾಲುಗಳ ಕೆಳಗೆ ಮೋಡಗಳನ್ನು ನೋಡಬಹುದು. ಮನಾಲಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ, ನನ್ನ ತಾಯಿ 60 ವರ್ಷದಿಂದ ಹಠಾತ್ತನೆ 18 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನವರಾಗಿ ರೂಪಾಂತರಗೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿದೆ! ಹಿಮವನ್ನು ನೋಡುವಾಗ, ಅವಳು ಜಿಗಿಯುತ್ತಾ ಓಡುತ್ತಿದ್ದಳು, ನಗುವುದು, ಆಟವಾಡುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ”ಎಂದು ಶರತ್ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಶರತ್ ರಿಗೆ ತನ್ನ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗಿನ ಆ ಸಂತೋಷದ ಕ್ಷಣಗಳು ಅವರನ್ನು ಹೆಮ್ಮೆ ಮತ್ತು ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. “ಅಮ್ಮಾ ಜೊತೆ ಬೈಕು ಸವಾರಿ, ಸಂತೋಷದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಅವಳ ರೂಪಾಂತರವನ್ನು ನೋಡುವುದು – ಇವು ನನ್ನ ಕನಸಾಗಿವೆ” ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ಮುಂದಿನ ಪ್ರಯಾಣ ದ್ವಾರಕಾ, ಸೋಮನಾಥ್ ಮತ್ತು ರಾಜಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಪ್ರವಾಸವಾಗಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರವಾಸಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಿಹಿ ನೆನಪುಗಳನ್ನ ಶರತ್ ಎಳೆ ಎಳೆಯಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಡುತ್ತಾರೆ.
”ನೋಡ ನೋಡ ಎಷ್ಟು ಚಂದ ಅಲಾ” ಈ ಡೈಲಾಗ್ ಈಗ ನಿಮ್ಮ ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಿರಬಹುದು ಆಲ್ವಾ. ಇಂಥ ಸಂತಸದ ಜೀವನ ಯಾರಿಗೆ ಬೇಡ ಹೇಳಿ. ತನ್ನ ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಖುಷಿ ಏನು ಕೊಡಕ್ಕಾಗುತ್ತೆ . ಪ್ರತಿ ಹೆತ್ತವರಿಗೂ ಇಂಥ ಮಗ ಸಿಗಲಿ ಹಾಗೇನೇ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಐಶ್ವಯಾನೂ ಕೊಡಲಿ(ಮನಸ್ಸು ಹಿರಿದಿದ್ದರೆ ಯಾವ ಐಶ್ವರ್ಯನೂ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ) ಎಂಬುದೇ ನಮ್ಮ ಹಾರೈಕೆ.
ಕೃಪೆ : TheAsianAge
ವಾ.ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ, ಜನ ಬದಲಾಗಿದ್ದಾರೆ ಅಷ್ಟೇ…ಇಂತಹ ಶ್ರಾವಣ ಕುಮಾರನನ್ನು ಪಡೆದ ತಾಯಿಯೇ ಧನ್ಯ.